Γεννήθηκα πριν 60 χρόνια στη Θεσσαλονίκη, Πέμπτη, 12 το μεσημέρι, ώρα φαγητού. Όταν έγινα έξι, με έστειλαν σε διάφορα σχολεία, όπου ψιλοβαριόμουνα. Στα δεκαοχτώ μου πήγα να σπουδάσω Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου. Παραλαμβάνοντας από τη Γραμματεία το προδίπλωμα, είδα και μια ανακοίνωση που έλεγε ότι τα οκτάωρα εισαγωγικά τεστ δεξιότητας στη Σχολή Επικοινωνίας θα γίνουν τάδε του μήνα. «Τι έχω να χάσω;», σκέφτηκα και πήγα. Στη συνέχεια, το ξέχασα εντελώς και έφυγα για καλοκαίρι στην Ελλάδα. Επιστρέφοντας δυο μήνες αργότερα, βρήκα ένα γράμμα που έλεγε ότι έγινα δεκτός, αρκεί να εγγραφώ έως τις 12 Σεπτεμβρίου και μέχρι τις 14:30. Ήταν 12 Σεπτεμβρίου, 14:10. Έτσι, είχα είκοσι άνετα λεπτά για να αλλάξω κλάδο. Με το πτυχίο του επικοινωνιολόγου στο χέρι, στην αρχή εργάστηκα στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια, σε πολυεθνικές διαφημιστικές στην Αθήνα. Τριανταένα χρόνια, δεκατέσσερα Ermis Awards και δυο γαστρορραγίες αργότερα, διέκοψα την καριέρα του δημιουργικού διευθυντή- παύλα- χαρούμενου σκλάβου και από τότε δεν παύω να αναρωτιέμαι πώς άντεχα να δουλεύω τόσα χρόνια, με τέτοια πίεση και με τόσο διαφορετικούς πελάτες.